HERE, God van onze vaderen Abraham, Isaak en Israël, houd deze gezindheid in het hart van uw volk voor altijd in stand, en richt hun hart op U.
De tafeltekst is een stukje uit, misschien wel, het laatste gebed van koning David. We raden het aan om zeker de laatste twee hoofdstukken van 1 Kronieken te lezen. Want dan begrijpen we de grote dankbaarheid van de oude David veel beter. In de woorden vóór onze tafeltekst zegt koning David: Ik weet, mijn God, dat Gij het hart toetst en een welbehagen hebt in oprechtheid; Ik heb in oprechtheid mijns harten U dit alles vrijwillig gegeven; nu heb ik met vreugde gezien, hoe ook uw volk dat zich hier bevindt, U vrijwillig gaven bracht (1 Kron.29:17). Hierbij gaat het ons vooral om de onderstreepte woorden.
We lezen dat David van God niet zelf de Tempel mocht bouwen, omdat hij een krijgsman was geweest en bloed had vergoten (28:3). Hij verlangde ernaar dat de oude tabernakel vervangen werd door een vaste woning, zoals Salomo de Tempel later noemde: voltooid heb ik de bouw van het huis U ter woning, een vaste plaats om daar eeuwig te wonen (1 Kon.8:13).
Koning David noemde de te bouwen Tempel een huis der rust: Toen stond koning David op en zeide: Hoort mij aan, mijn broeders en mijn volk. Ik zelf had het voornemen, een huis der rust te bouwen …; ik heb de bouw dan ook voorbereid (1 Kron.28:2).
Zoals we hier lezen heeft David de bouw voorbereid. En dan komen we bij 1 Kron.29:17 waar staat dat koning David met grote vreugde, in oprechtheid zijns harten, God dit alles vrijwillig had gegeven. Dit ‘vrijwillig geven’ is volkomen vrij van elke vorm van dwang, zo nodig moeten, vrij van elke vorm van opgelegde moraal.
Wat een zegen als we hier iets van gaan verstaan. Het heeft met spontane vreugde, met dankbaarheid te maken; dan weten we ook dat dát alleen waarde voor God heeft! Wat een vreugde als je dezelfde gezindheid bij anderen gaat herkennen: nu heb ik met vreugde gezien, hoe ook uw volk dat zich hier bevindt, U vrijwillig gaven bracht. Dan kan er ook zo’n priesterlijk gebed als bij David ontstaan: houd deze gezindheid in het hart van uw volk voor altijd in stand.
De tekst voor deze week is een gebed voor anderen, dat alleen kan ontstaan vanuit de verwondering en dankbaarheid, dat God iets tot stand heeft gebracht in jou en in de ander. Dan bid je dat God deze prachtige gezindheid in stand houdt. Want Hij alleen kan dit in stand houden. Dan wordt ons het begin van onze tafeltekst ook meteen duidelijk: HERE, God van onze vaderen Abraham, Isaak en Israël, . . .
Het woord ‘HERE’ is een eigen-naam, de haast onuitsprekelijke Naam van God: Ik ben die Ik ben, de eeuwig Onveranderlijke, eeuwig Getrouwe, Die er voor jou wil zijn, … De Naam die een vrome Jood niet durft uit te spreken, uit eerbied voor die Naam.
Dan volgt het woord ‘God’: Hij, Die het hoogste gezag draagt; er is niets en niemand achter Hem! Dit is de God van Abraham, Isaak en Israël; de aartsvaders. Van deze God zegt Jezus, bijna tweeduizend jaar later: Hij is niet een God van doden, maar van levenden (Mat.22:32).
Tot deze God, de Eeuwig onveranderlijke, bidt Koning David deze woorden: houd deze gezindheid in het hart van uw volk voor altijd in stand. En dan nog het vervolg van deze bede: en richt hun hart op U.
David is zijn volk voorgegaan in het geven van ‘vrijwillige gaven’. Dit ’vrijwillig gaven brengen’ is een werkwoord in het Hebreeuws dat te vertalen is met: zich spontaan aanbieden.
God had gezegd dat David zelf geen deel aan de bouw van dat huis zou hebben. Maar zijn nageslacht, zijn zoon Salomo, heeft dit huis voor God mogen bouwen.