Nu gij Christus Jezus, de Here, aanvaard hebt, wandelt in Hem.

Kolossenzen 2:6

Onze tafeltekst begint met het woordje ‘Nu’. Dit woord kan ook vertaald worden met: ‘Aangezien’. Het eerste gedeelte van de tekst veronderstelt een feit. De apostel Paulus spreekt hier dus tegen mensen die Jezus als Here aanvaard hebben. Wat houdt dit in? Het gaat hier om mensen, die aanvaard hebben dat Jezus van Nazaret hun Here is. Het werkwoord ‘aanvaarden’ heeft zo veel betekenissen, dat het daarom goed is om te verstaan wat de betekenis hiervan in onze tafeltekst is. Het Griekse woordenboek zegt dat ‘aanvaarden’ betekent: aanvaarden of erkennen dat iemand is wat hij zegt te zijn.

Jezus heeft in Zijn leven hier op aarde getoond dat Hij de Christus is, doordat Hij de tekenen van de Christus, die de profeten hadden genoemd, volbracht heeft: Toen dan de mensen zagen, welk teken Hij verricht had, zeiden zij: Deze is waarlijk de profeet, die in de wereld komen zou. (Joh.6:14)

Maar het is niet genoeg dat wij alleen geloven dat Jezus de Messias is, door de tekenen die Hij verricht heeft. Dat doen de duivel en de boze geesten immers ook:  ….(maar) dat geloven de boze geesten ook en zij sidderen. (Jac.2:19) Het onderscheid tussen de kinderen van de duisternis en de kinderen van het licht is, dat de kinderen van het licht niet alleen aanvaarden dat Jezus de Christus is, maar Hem daarom ook aanvaarden als Here!

Het mooie van het werkwoord ‘aanvaarden’ is, dat het niet alleen betekent: aanvaarden of erkennen dat Jezus is wat Hij zegt te zijn. Want dit werkwoord is afgeleid van een ander werkwoord dat de betekenis heeft van: iemand aan zich verbinden als metgezel. ‘Aanvaarden’ geeft in de tafeltekst dus aan dat we niet alleen erkennen dat Jezus werkelijk de Messias, de Verlosser is, maar dat we Hem daarom ook aanvaarden als onze Metgezel, onze Levenspartner, als iemand die we betrekken in alles van ons leven. . .

Maar in de ogen van Paulus is dat nog niet voldoende. Hij zegt tegen de gemeente te Kolosse: aangezien jullie geloven dat Jezus inderdaad jullie Verlosser is en Hem daarom wilt kennen in alle aspecten van jullie leven . . ., wandelt dan ook in Hem. ‘Wandelen’ betekent in het Joodse denken: leven. En dan gaat het hierbij niet om het eeuwige leven, maar het dagelijks leven hier op aarde, de belevingen van iedere dag.

Paulus maakt dit heel duidelijk in de tweede brief aan de gemeente te Korinte: Want al leven wij in het vlees (hier op aarde), wij trekken niet ten strijde naar het vlees, want de wapenen van onze veldtocht zijn niet vleselijk, maar krachtig voor God ... (2 Kor. 10:3,4)

Wat zou het heerlijk zijn als we bij het lezen van deze tafeltekst gaan verstaan, dat Jezus niet alleen voor de vergeving van onze zonden is gestorven aan het Kruis van Golgota, om ons daardoor het eeuwige leven te schenken. Maar dat Hij is opgestaan uit de doden om mét ons te zijn, ons aardse leven lang. Als Metgezel, als Levenspartner, om ons tijdens ons aardse leven te leren leven als hemelburgers, als vreemdelingen op aarde, tot een getuigenis voor alle mensen om ons heen. Dan mogen we elke dag vieren dat Jezus gezegd heeft: En zie, Ik ben met u al de dagen, tot aan de voleinding der wereld. (Matt. 28:20) Zo wordt elke dag opnieuw een aansporing om het avontuur van het leven met Hem aan te gaan, totdat Hij terugkomt op aarde.

Als hulp om deze tafeltekst beter te verstaan, hier nog een vrije vertaling: Aangezien jullie Jezus als de Christus in jullie leven hebt opgenomen als jullie Levensgezel, laat jullie leven dan ook in alles door Hem bepalen.

Dit is het werk Gods, dat gij gelooft in Hem, die Hij gezonden heeft.

Johannes 6:29

De tafeltekst is het laatste gedeelte van vers 29. In het eerste gedeelte staat: Jezus antwoordde en zeide tot hen:… De woorden van Jezus (uit vers 29) zijn een antwoord op een vraag die de schare aan Hem gesteld had. Zij zeiden dan tot Hem: Wat moeten wij doen, opdat wij de werken Gods mogen werken? (Vers 28). Deze tafeltekst is dus een antwoord op de vraag die ook wij mogen stellen: Wat moeten wij doen, opdat wij de werken Gods mogen werken?

Het zal overigens wel een verrassend antwoord van Jezus geweest zijn! Want de Joden die deze vraag stelden wilden aan de slag, wilden iets doen, om het eeuwige leven te beërven. Want zij stelden deze vraag naar aanleiding van de woorden van Jezus: (vs.27) Werkt niet om de spijs, die vergaat, maar om de spijs, die blijft tot in het eeuwige leven, welke de Zoon des mensen u geven zal; want op Hem heeft God, de Vader, zijn zegel gedrukt.

De vraag van de toehoorders van Jezus was dus eigenlijk: welk werk moeten wij werken om de spijs die blijft tot in het eeuwige leven?

Het woord ‘spijs’ heeft in de christelijke gemeente een eigen betekenis gekregen: het voedsel van de ziel, dat wat de ziel verfrist, dan wel voedt en onderhoudt. Maar de mensen die om de spijs vroegen die blijft tot in het eeuwige leven, hadden zojuist van de broden gegeten tijdens de ‘wonderbare spijziging’. Het waren arme mensen, die graag de zorg voor het dagelijkse leven voor hen en hun kinderen kwijt wilden.

Zij zochten Jezus omdat, zoals Jezus het zei: gij van de broden gegeten hebt en verzadigd zijt (vs.26). Jezus veroordeelt deze mensen niet, maar vertelt hun dat Hij gezonden is, niet om in eerste instantie ons van ons dagelijks brood te voorzien, maar om onze ziel tot in eeuwigheid te voeden met de ware spijs.

Het gaat er om dat wij, tijdens het oplezen van deze tekst, terwijl wij ons dagelijks brood genieten, gaan beseffen dat wij zullen werken om een spijs, die blijft tot in het eeuwige leven.

Het werkwoord ‘werken’ staat hier in een bepaalde vorm, waardoor het meer de betekenis krijgt van: bezig zijn met, tot stand brengen.

Het antwoord op de gestelde vraag is dus zoiets als: wees nu niet zo bezig met de zorg van elke dag, maar wees bezig met datgene wat je ziel nodig heeft: geloven in Hem, die God gezonden heeft.

‘Geloven’ staat voor: je vertrouwen stellen in iemand. Dit is weer afgeleid van een ander werkwoord dat de betekenis heeft van: 1) vrienden maken, iemands gunst winnen, maar ook: 2) zich laten overtuigen. Geloven betekent dus: bezig zijn om Jezus tot je vriend te maken, Zijn gunst te winnen, waardoor je Hem zo leert kennen, dat je je door Hem laat overtuigen, die God tot ons ‘gezonden’ heeft.

We zullen deze korte tekst nu even wat uitgebreider vertalen: Dit is hetgeen waar God wil dat je mee bezig bent, dat je Jezus, die God volgens afspraak naar de aarde gezonden heeft, tot vriend maakt zodat je Hem leert kennen en je aan Hem gaat toevertrouwen en dan hierbij aansluitend de vertaling van vers 27: zodat je ziel verfrist en onderhouden wordt tot in het eeuwige leven toe.

Vertrouwt op de HERE voor immer, want de HERE HERE is een eeuwige rots.

Jesaja 26:4

We beginnen bij de overdenking van de tafeltekst voor deze week met het tweede gedeelte: want de HERE HERE  is een eeuwige rots. Het komt alleen in deze tekst voor dat de Naam van God: HERE HERE, twee keer met hoofdletters geschreven moet worden. Want in onze tekst staat, en nergens anders komt dit in de Bijbel voor, twee keer achter elkaar de Naam Jahweh geschreven. Hiermee wordt tot uitdrukking gebracht dat God onze God is. Hij is voor degenen die dit van harte beleven tot iets wat absoluut onwankelbaar is. Dit wordt in onze tekst uitgedrukt met: als een gesteente, een rotspartij, die van eeuwigheid tot eeuwigheid er zal zijn, zoals Hij er nu is: de eeuwig Onveranderlijke . . .

Als we dit met heel onze ziel weten, dan blijft er voor ons niets anders over dan op Hem te vertrouwen. Anders gezegd: ons voor immer bij Hem zo veilig te voelen, dat we volkomen zorgeloos kunnen zijn. Paulus spreekt hier ook over in zijn brief aan de gemeente te Filippi:

Weest in geen ding bezorgd, maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. (Fil.4:6)

Paulus zegt hier heel radicaal: weest in niets bezorgd . . .  Het werkwoord ‘bezorgd zijn’ heeft natuurlijk veel meer betekenissen, zoals: ’in beslag genomen worden door’, ‘eigen belang bevorderen’, ‘door zorgen gekweld zijn’. Kortom, het gaat over: zorg en verdriet. Ieder mens weet heel goed wat ‘angst, zorg en verdriet’ betekent. En zeker in de tijd waarin we nu leven, zijn dit zulke herkenbare woorden.

Dit bezorgd zijn heeft te maken met iets wat lijnrecht staat tegenover wat achter het woordje ‘maar’ vermeld staat: maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. Er zijn weinig mensen die het geheimenis zijn gaan verstaan van de machtig gelukkige woorden van Paulus: om al onze wensen met dankzegging bekend te maken bij God!

Wensen zijn meestal onvervulde verlangens, maar Paulus weet dat, als we echt bij God schuilen, er verlangens en wensen geboren worden, die ons hoopvol en verlangend doen uitzien naar de vervulling ervan. Want hij spreekt hier beslist niet over wensen die uit onvrede geboren zijn, maar wensen die ontstaan zijn vanuit het werkelijke leven met Hem!

Zulke wensen, die ontstaan vanuit een wandel met de Levende Here, zijn niet los te denken van Hem die deze verlangens gewekt heeft. En in het ‘gesprek’ met Hem worden deze wensen, deze verlangens alleen maar duidelijker omlijnd! Dat is nu precies wat Paulus bedoelt met ‘laten bekend worden’ bij God. Dit werkwoord zouden we ook kunnen vertalen met: grondig kennis hebben van. Het heeft te maken met: eenswillend worden met God. Dus: het samen eens zijn. Dit eenswillend worden met God ontstaat door gebed, smeking en dankzegging.

En nu nog even aandacht voor de woorden: voor immer, uit onze tafeltekst. Want dat is niet niks! In het Hebreeuws staan hier twee woorden voor, die allebei van één werkwoord zijn afgeleid. Dat werkwoord betekent: doorgeven, vooruitgaan, doorgaan. Voor immer betekent dus zoiets als: van altijd tot altijd doorgaand.

Dit wijst niet op een stelling, een dogma, een gedachte, maar op een beweging.

We zouden onze tafeltekst dus ook zo kunnen vertalen: Omdat God, onze God, is als een eeuwig onveranderlijke Rots, laten we ons daarom van ogenblik tot ogenblik volkomen veilig weten bij God.

Vreest niet, want God is gekomen om u op de proef te stellen, en opdat er vrees voor Hem over u kome, dat gij niet zondigt.

Exodus 20:20

Bijna 70 keer staat in de Bijbel (Oude Testament) dat God de mens tegemoetkomt met: ’Vrees niet’. Het Hebreeuwse werkwoord heeft vaak een tegengestelde betekenis. Het meest heeft het de betekenis van ‘vrezen, bang zijn voor’, maar vaak heeft het een andere betekenis, zoals ‘eren’ (Richt. 6:10) of ‘met ontzag vervuld zijn’ (1 Kon.3:28). Twee keer komt dit werkwoord in onze tafeltekst voor. Aan het begin ‘Vreest niet’ en dan betekent het inderdaad: weest niet bang. Maar in het tweede gedeelte heeft ‘vrees’ de betekenis van ‘met ontzag vervuld zijn, vereren’.

Als we bang zijn voor God proberen we Hem te ontlopen, maar als we met ontzag vervuld zijn, willen we Hem kennen in al onze wegen, opdat Hij onze paden recht zal maken: Ken Hem in al uw wegen, dan zal Hij uw paden recht maken (Spr.3:6).

Als we vervuld worden met een diep ontzag voor God, leren we Hem kennen, zoals Hij werkelijk is. Dan worden we verlost van al onze eigen ‘godsbeelden’. Vol verwondering en geluk buigen we dan voor Hem: vertrouwen we ons aan Hem toe. En gaan we Hem liefhebben, boven alles. In het schuilen bij Hem, heeft de boze geen vat op ons:

Wij weten, dat een ieder, die uit God geboren is, niet zondigt; want Hij, die uit God geboren werd, bewaart hem, en de boze heeft geen vat op hem (1 Joh.5:18).

Maar geen mens kán bij God schuilen zonder gereinigd te zijn van de zondelast, d.w.z. van de vijandschap tegen God! En het is niet genoeg om te geloven dat Jezus is gestorven, opdat deze vijandschap doorbroken zou worden, want dat doen de boze geesten ook: Gij gelooft, dat God één is? Daaraan doet gij wél, [maar] dat geloven de boze geesten ook en zij sidderen (Jak.2:19). Nee, het is onmogelijk om bij God te schuilen tenzij wij een ‘nieuwe schepping’ zijn: een wedergeboren mens. Daar valt de diepe scheiding tussen mensen die het ‘wel geloven’ en de mensen die werkelijk ‘leven’.

In onze tafeltekst staat dat God ‘gekomen’ is, dit betekent, dat God ons ‘opgezocht’ heeft, dat God is ‘neergedaald’ tot ons, verloren mensen, om ons uit te redden. Dat wijst naar de komst van Jezus Christus. Uit die hoop hebben Adam en Eva al geleefd en met hen al de mensen van de ‘heilige lijn’, die in het Oude Testament van de Bijbel beschreven staat. Daar mogen ook wij uit leven, door het geloof dat de Christus gekomen is. En dus niet alleen door te geloven, maar door te leven uit de werkelijkheid van de verlossing. Dan kunnen we, ieder moment van de dag, onze toevlucht zoeken bij Hem, die ons tegemoet is gekomen, Jezus Christus, die ons bij de Vader brengt: Ik ben de weg en de waarheid en het leven; niemand komt tot de Vader dan door Mij (Joh.14:6).

Als door de dagelijkse wandel met Jezus de eerste vrees (bang zijn voor God) verdwenen is, schuilen we als onbevangen kinderen bij Vader, die ons onderwijst en ons de weg wijst, waar we dan niet meer van kunnen afdwalen. Want door ‘beproevingen’ heen leert Hij ons bij Hem te blijven schuilen, zodat de boze geen vat op ons heeft. Dan blijkt het heel duidelijk dat Hijzelf alleen de garantie voor ons leven is dat wij ‘niet zondigen’: niet meer van het doel en de zin van het Leven af te leiden zijn. Dit betekent dat Hijzelf het is die ons, door beproevingen heen, leert om voor tijd en eeuwigheid aan Hem ‘verkleefd’ te zijn en te blijven: Mijn ziel is aan U verkleefd, uw rechterhand houdt mij vast (Psalm 63:9).

Voor de duidelijkheid nu nog een vrije vertaling van onze tafeltekst:

‘Wees niet bang, want God is tot ons neergedaald om ons betrouwbaar te maken (in de wandel met Hem) zodat er een kinderlijk ontzag voor Hem over ons komt, zodat wij, aan Hem verkleefd, nooit meer van het Levenspad zullen afdwalen’.

Kies dan het leven, opdat gij leeft, gij en uw nageslacht, door de HERE, uw God, lief te hebben, naar zijn stem te luisteren en Hem aan te hangen, want dat is uw leven.

Deuteronomium 30:19,20

De tafeltekst voor de komende week behoort tot het sluitstuk van de verbondssluiting van God met het volk Israël. God heeft het volk zijn zegen voorgehouden en de vloek: het leven en de dood. En nu mag het volk kiezen, dat wil zeggen: een keus doen. Er is dus geen mogelijkheid voor een compromis! Wat gek eigenlijk dat wij denken dat dit wel mogelijk is: een beetje van deze wereld; de dood, en een beetje van Gods Koninkrijk; het (eeuwige) leven.

God roept ons, waar we deel krijgen aan het nieuwe verbond (Jeremia 31:31  Zie, de dagen komen, luidt het woord des HEREN, dat Ik met het huis van Israël en het huis van Juda een nieuw verbond sluiten zal), om uit de dood op te staan en in Christus ‘weer tot leven gewekt te worden’: “opdat gij leeft”. Wat met het ‘leven’ bedoeld wordt in: ”kies dan het leven”, wordt duidelijk als we kijken naar hoe dit woord nog meer wordt gebruikt. Het werkwoord ‘leven’ wordt gebruikt om iets aan te geven als: ’vloeiend, fris water’ en ‘levendige activiteit’ (van mensen), maar ook van ‘het begin van de lente’.

Wat geweldig dat God ons tot zulk een rijk leven roept, dat het hiermee te vergelijken valt! Dan is de keuze niet moeilijk, maar graag gedaan. Het ‘leven’ dat God biedt is immers te vergelijken met de lente, maar de ’dood’ die God ons voorhoudt in een voorafgaand vers: Deut. 30:15  Zie, ik houd u heden het leven en het goede voor, maar ook de dood en het kwade: heeft de betekenis van ‘dood gaan’, ‘bezig zijn te sterven’, herfst dus. Het kenmerkende van dit ‘herfstig leven’ is de uitzichtloosheid, maar het lente-leven dat God ons biedt is toekomst gericht! Dat leven neemt ons en onze kinderen mee naar Zijn toekomst, tegen de tijdstroom van de wereld in, die geen toekomst meer bieden kan…

Wat wij hiervoor moeten doen? Ach, het is zo eenvoudig! Het is precies zoals de Schrift ergens anders zegt: Hij heeft u bekendgemaakt, o mens, wat goed is en wat de HERE van u vraagt: niet anders dan recht te doen en getrouwheid lief te hebben, en ootmoedig te wandelen met uw God. (Micha 6:8). Onze tafeltekst zegt het ook heel eenvoudig: door de HERE, uw God, lief te hebben, naar zijn stem te luisteren en Hem aan te hangen. Dat liefhebben is ook zo’n rijk woord in de grondtekst! Naast de vertaling als: ‘liefhebben’ wordt het ook vertaald met: bevriend zijn met, houden van, en ook met: ‘met liefde aanhangen’.

Het wonderlijke is dat het werkwoord luisteren ook heel goed te vertalen is met: ‘instemmen met’. Dat houdt dus in dat we heel erg betrokken mogen, moeten zijn bij Gods ‘wilsuiting’, want dat is een goede vertaling van het woordje ‘stem’.

Wie instemt met God, moet dan wel een heel vertrouwde omgang met Hem hebben. En dat wordt daarom ook weergegeven in het werkwoord ‘aanhangen’. Want God verlangt er naar om een heel vertrouwde omgang met ons te hebben, zoals met Abraham: En de HERE dacht: Zou Ik voor Abraham verbergen wat Ik ga doen? (Genesis 18:17)  Dat kan onmogelijk als we zo nu en dan even bidden, nee, dat vraagt om een bidden zonder ophouden (1 Tess.5:17). Dit vraagt dus om een helemaal met Hem verkleefd zijn: Maar die zich aan de Here hecht, is één geest [met Hem]  (1 Kor.6:17).

Wat een rijke tafeltekst hebben we dus voor de komende week! Misschien hebben we deze woorden al zo vaak gehoord; daarom nu even een andere vertaling: Neem een beslissing voor een levendig en actief leven, dat is als de lente, als fris, vloeiend helder water, een lente-leven, opdat jullie en jullie kinderen weer tot echt leven gewekt zult worden, door de HERE God met liefde aan te hangen, in liefde met Hem verkleefd te zijn, zodat je zult instemmen met alles wat Hij je vertelt in een innige wandel met Hem.

Want in liefde heb Ik behagen en niet in slachtoffer, in kennis van God en niet in brandoffers.

Hosea 6:6

De tafeltekst van deze week begint met: Want in liefde heb Ik behagen. Het woord ‘liefde’ heeft in het Hebreeuws een prachtige betekenis. Meestal wordt het vertaald met: goedertierenheid, verder met liefde, maar ook met gunstbewijzen, trouw, genade, vriendschap, barmhartigheid en dankbaarheid. Kortom, het woord ‘liefde’ heeft alles te maken met echt ‘leven’ met God en daardoor met elkaar.

‘Behagen hebben’ geeft uitdrukking aan de vreugde van God bij het zien van deze liefde, in de Gemeente: ‘plezier hebben in’ en ‘zich uitstrekken naar’, ‘uitzien naar’. Het geeft uitdrukking aan het verlangend uitzien van God naar deze liefde, die in de wereld om ons heen steeds meer verdwijnt, maar die het kenmerk is van het Koninkrijk van God: Hieraan zullen allen weten, dat gij discipelen van Mij zijt, indien gij liefde hebt onder elkander. (Johannes 13:35)

Deze liefde is een vrucht van de Geest (Galaten 5:22). De profeet Hosea stelt deze liefde lijnrecht tegenover ‘slachtoffer’. Het woord ‘slachtoffer’ betekent: feest van offeren . . . Wat is het verschrikkelijk als ons samenkomen, als gemeente van Christus, dus een feest van offeren is in de zin van: een vreugdevol samenzijn waarin wij iets inbrengen, onze toewijding, onze liederen die we zingen, ons luisteren naar wat er verkondigd wordt, terwijl deze ‘liefde’, waarvan de profeet spreekt, ontbreekt!

De apostel Paulus zegt hierover in zijn brief aan de Korintiërs: Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schallende cimbaal. Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn. Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs om te worden verbrand – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten (1 Korintiërs 13:1- 3. NBV)

Het woord ‘kennis’ hebben we al heel vaak besproken. Maar toch is het goed als de rijke betekenis van het Bijbelse woord ‘kennis’ ons weer duidelijk voor ogen staat als we de tekst met elkaar opzeggen! Het woord ‘kennis’ heeft een heel andere betekenis dan ‘verworvenheden door studie’. Het heeft te maken met: ‘leren kennen’, ‘zich bewust zijn van’ (1 Kon. 2:44), ‘beseffen’ (Ex.10:7) en ‘tot erkenning komen van’ (1 Sam.3:20). Het gaat er hier dus om dat God uitziet naar mensen die Hem willen leren kennen, door Hem te erkennen en door zich bewust te zijn dat Hij er is, tot in elk detail van ons leven.

God legt Zijn gezag niet aan ons op, maar roept ons op om ons aan Zijn wil over te geven en wie zo leert om in die gezindheid aan het Woord van God te gehoorzamen, wordt door God gezegend en bewaard voor veel misleiding.

Heus, al zouden we ons lichaam geven om verbrand te worden, al zouden we al de dagen van ons leven wijden aan studie van de Bijbel… alleen in een liefdevolle toewijding aan Hem leren we te luisteren en graag te gehoorzamen, omdat de weg die Hij wijst levenwekkend is!

Want wat hoog is bij mensen, is een gruwel voor God.

Lucas 16:15

Voor de komende week een korte tafeltekst. Maar wel een veel omvattende tekst. Omdat onze tafeltekst met ‘want’ begint, moeten we wel even aandacht besteden aan wat er aan vooraf gaat. Maar we zullen voor deze week de tekst laten voor wat het is, dus niet het hele vers 15, maar alleen de tweede helft zeggen we op.

We gaan nu lezen wat vooraf gaat aan vers 15: En Hij zeide tot hen: Gij zijt het, die voor rechtvaardig wilt doorgaan voor de mensen, maar God kent uw harten. Als we deze woorden van Jezus kort willen samenvatten, dan zouden we kunnen zeggen dat God de ‘show’ die we dagelijks leveren doorziet, omdat Hij ons hart kent. Bij God is de ‘show’ dus volkomen nietszeggend. Eigenlijk is dat een heel bevrijdende gedachte, als we maar beseffen, dat God van ons houdt met een eeuwige liefde. En die liefde hebben we niet ‘verdiend’! Liefde is niet te verdienen. Oh, als dat nu toch eindelijk eens tot ons hart zou doordringen! Dan zou dat de deur openen naar het echte leven met de HERE.

HEER, Die mij ziet zoals ik ben,
dieper dan ik mijzelf ooit ken, 
kent Gij mij, …

zingen we wel eens. Wat bevrijdend te weten dat God onze harten kent, tot in de diepste hoeken! We hoeven ons dus voor God nooit ‘hoog te houden’. Wat wordt er eigenlijk mee bedoeld met dat ‘hooghouden’? De Bijbel gebruikt hiervoor een Grieks woord dat de betekenis heeft van: hoogmoedig, trots zijn, hoge dingen (als eer en rijkdom) nastreven. Hoogmoed en trots is meestal een camouflage voor de angst. Waar de liefde verkild is, daar komt de hoogmoed en de trots voor in de plaats. Dan wordt het hoogste goed om na te streven: eer en rijkdom.

Pas als de onbaatzuchtige en eeuwige Liefde van God tot ons leven gaat doordringen, knapt de angst om ons gezicht te zullen verliezen en het krampachtige verlangen om ‘iets te zijn’ echt af; bevrijdend, levenwekkend.

Want God kan niet werken aan een ziel, die zichzelf nog probeert ‘hoog te houden’. In Jesaja 57:15 staat: In den hoge en in het heilige woon Ik en bij de verbrijzelde en nederige van geest,… want al dit ‘hooghouden’ is bij God een ‘gruwel’. Hier wordt een woord gebruikt, dat precies aangeeft hoe God over het zoeken van ‘eer en rijkdom’ denkt: een smerige, verachtelijke zaak. Dit Griekse woord wordt ook gebruikt voor ‘afgoden en alle dingen die met afgoderij te maken hebben’ zegt het Griekse woordenboek.

Wat goed dat we een week lang er over kunnen nadenken hoeveel ‘gruwel’ er nog in de weg staat voor God, om ons werkelijk gelukkig te kunnen maken. Dan kan Hij ons het echte, eenvoudige Leven schenken. Dit zal er kunnen zijn, als we ons leven niet langer door de mensen om ons heen laten bepalen, maar door Gods Liefde die zo onbevangen naar ons, naar de hele wereld uitgaat.

Maar gij geheel anders: gij hebt Christus leren kennen.

Efeziërs 4:20

Als we bovengenoemde tafeltekst lezen, kan het verlangen in ons leven ontstaan om op Jezus te gaan lijken en om echt en heel eenvoudig ‘geheel anders’ te zijn.

Wat zitten we vaak vast in een bekrompen compromis-denken, maar de eenvoud van de boodschap maakt het ons duidelijk: Jezus is voor ons op aarde gekomen, als Gods Zoon, en Hij heeft alles volbracht. Voor hen die het verstaan is de uitnodiging om eenvoudig ‘amen’ te zeggen. Om ons als een kind toe te vertrouwen aan de ruimte die God ons biedt binnen het Koninkrijk van Jezus, onze Heer. Weg met het compromis-leven en eenvoudig instappen! Geheel anders dus dan heel dat ingewikkelde gedoe. Maar hoe is dat? Zoals het immers verder geschreven staat:

Dit is de waarheid in Jezus, dat gij, wat uw vroegere wandel betreft, de oude mens aflegt, die ten verderve gaat, naar zijn misleidende begeerten, dat gij verjongd wordt door de geest van uw denken, en de nieuwe mens aandoet, die naar (de wil van) God geschapen is in waarachtige gerechtigheid en heiligheid (Efeziërs 4:21-24).

Geen praten meer óver, maar: afleggen en aandoen.

De nieuwe vertaling zegt: ‘aantrekken’ of ‘je kleden in’, in waarachtige gerechtigheid en heiligheid. Mensen kunnen denken dat dit een saai leven is. Totdat ze personen ontmoeten die zo verrukt van Gods aanbod zijn, dat ze het eenvoudig zijn gaan doen! En dan blijkt het helemaal niet saai te zijn. Het blijkt zo sprankelend te zijn, zo avontuurlijk, zo vol waarheid en, ja, zo vol van heiligheid… Wat hebben we vaak moeite met dat woord ‘heiligheid’! Maar deze Bijbelse ‘heiligheid’ is zo anders dan de ‘schijn-heiligheid’…

Want heiligheid betekent gewoon: zo geboeid zijn door Jezus en door Zijn aanbod om te zijn als Hij in deze wereld, dat je maar al te graag je oude plunje uitdoet en de ‘nieuwe mens’ aandoet. Het blijkt heel eenvoudig te zijn, omdat het allemaal al gereed ligt. Eenvoudig wordt het pas echt, als je er blij mee bent dat God wil dat wij werkelijk ‘anders’ willen zijn, als Jezus. Dat wil je, als je meer en meer van Hem gaat houden, want dan ga je ‘anders denken’. Op dat moment wordt je denken niet meer bepaald door de denkpatronen van het tijdgebonden leven, maar door de Geest van God. Zo raak je geboeid door Zijn eeuwige Koninkrijk.

De profeet Jesaja zegt: Want zie, Ik schep een nieuwe hemel en een nieuwe aarde; aan wat vroeger was, zal niet gedacht worden, het zal niemand in de zin komen (Jesaja 65:17). Het Koninkrijk van Jezus waar wij nu al deel aan mogen hebben, (Want wíj zijn burgers van een rijk in de hemelen … Filippenzen 3:20^a) is al een voorloper van het nieuwe dat komen gaat.

Laten wij derhalve, omdat wij een onwankelbaar koninkrijk ontvangen, dankbaar zijn en hierdoor God vereren op een Hem welbehagelijke wijze met eerbied en ontzag (Hebreeën 12:28).

Het nieuwe leven aandoen is hetzelfde als leven als mensen die opnieuw geboren zijn. Van deze mensen zegt de apostel Johannes: Wij weten, dat een ieder, die uit God geboren is, niet zondigt; want Hij (Jezus), die uit God geboren werd, bewaart hem, en de boze heeft geen vat op hem (1 Johannes 5:18). Wie als Hemelburger gaat leven, heeft nooit meer last van dat stoeien met de begeerten van deze wereld, want: de boze heeft geen vat op hem.

Wat een heerlijk aanbod van onze Heer om geheel anders te zijn! ‘Heel graag’ zeggen we, als onze blik op Hem gericht is en als we Hem willen leren kennen in al onze wegen. Laten we nu, onder de indruk van Gods aanbod, van harte ‘ja’ zeggen. En, zoals de Nieuwe Vertaling het zo mooi zegt: onze geest en ons denken voortdurend laten vernieuwen door het zoeken van Zijn nabijheid in alles.

Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten.

Jesaja 55:9

De tafeltekst voor de komende week is heel eenvoudig. Maar wat dringt deze eenvoudige waarheid toch moeilijk tot ons door!

Het woord ‘hemel’ staat in het Hebreeuws in het meervoud: het enkelvoud bestaat gewoonweg niet. Ach ja, de hemel, de woonplaats van God, is zo onmetelijk ver verwijderd van de plek waar wij, mensen, vertoeven. En toch . . . wat kan God ons ontzagwekkend nabij zijn. Maar het woord ‘hoger’ heeft in eerste instantie niet te maken met ‘afstand’, maar met ‘anders zijn’; ‘uitstijgen boven’, ‘alles te boven gaan’, ‘onvergelijkbaar zijn’. Heel vaak wordt het woord ‘aarde’ ook gebruikt als iets wat tegenover de hemel staat.

Wat is dan toch dat ‘anders’ zijn?! Nu, dat staat in het vervolg van de tekst. Gods ‘wegen’ zijn ‘hoger’ dan, (lees) onvergelijkbaar met, onze ‘wegen’. Het woord ‘weg’ is afgeleid van een werkwoord dat ‘voortgaan’ betekent, maar tegelijk ook: de boog spannen. Dat wil dus zeggen: een doel voor ogen hebben. Gods ‘doelen’ zijn zo veel verhevener dan onze doelen.

God heeft (met de mens) zo’n totaal ander, verhevener doel, dan de mens, zonder God, ooit bedenken kan. Gods doel heeft met de eeuwigheid, met de ‘hemel’ te maken en wij stellen ‘doelen’ die vaak alleen te maken hebben met het hier en nu. Zo is het ook met onze gedachtewereld, die zo totaal anders is dan die van God. Het woord ‘gedachte’ is ook te vertalen met: plan, voornemen, ontwerp.

Gods plannen met de mens zijn zo totaal anders dan de plannen die de mens voor zichzelf ontwerpt… tenminste… als onze plannen door het tijdgebonden denken worden bepaald en niet vanuit het eeuwigheidsdenken! Paulus roept ons niet voor niets op, om ons opnieuw te laten vormen door de vernieuwing van ons denken! Dan leren we te onderkennen wat de wil van God is; het goede, welgevallige en volkomene. (Rom.12:2)

De tekst voor de komende week roept ons dus op om te breken met het plannen maken dat alleen te maken heeft met het hier en nu, zonder ons af te vragen of God soms andere, veel verhevener plannen heeft met ons aardse, tijdgebonden leven. Plannen die in het hier en nu passen, bij de eeuwige bestemming die God voor ons bereid heeft…

Wij danken God altijd om u allen, wanneer wij u gedenken bij onze gebeden.

 1 Tessalonicenzen 1:2

Als we de tafeltekst van deze week goed tot ons door laten dringen, dan vragen we ons af of deze tekst wel geschikt is als tafeltekst… Maar waarom zou niet juist als we aan tafel gaan, een gelegenheid tot gebed zijn. Moet je je voorstellen wat Paulus hier eigenlijk zegt: Telkens als wij u gedenken in onze gebeden. Eigenlijk zegt hij letterlijk: U gedenkende in onze gebeden.

Allereerst iets over: onze gebeden. Voor ‘gebed’ worden in het Nieuwe Testament veel woorden gebruikt. Het meest komt voor een woord dat de betekenis heeft van: ontmoeting, samenspreking (met God). In zo’n gebed worden zaken duidelijker door Gods onderwijzingen.

Maar in onze tafeltekst wordt een woord gebruikt, waar het accent meer ligt op: het samen komen voor Gods aangezicht voor een bepaalde zaak, b.v.: Uw Koninkrijk kome. Het is zoiets als: samenkomen om iets aan God voor te leggen. Dit woord wordt niet alleen vertaald met ‘gebed’ maar ook voor het aanduiden van de plaats die apart is gezet om te bidden Vaak een plaats in de open lucht, in ieder geval een stil plekje.

Als in de Bijbel dit woord gebruikt wordt voor de Joden, die te gering in aantal waren om een echte synagoge te bouwen, of waar de vrouwen graag apart samen kwamen voor gebed, dan wordt dat meestal vertaald met ‘gebedsplaats’. Wij zouden ook een gelegenheid, een plek moeten hebben, waar we bewust samen komen (gezamenlijk, eendrachtig), om bepaalde belangrijke zaken aan God voor te leggen, voorbede te doen.

Paulus zegt dat, als zij, een groep gelovigen dus, bijeenkomen om God bepaalde zaken voor te leggen, om voorbede te doen, zij God ‘danken’. Wat beleven wij eigenlijk, als we God voor iemand of voor een groep mensen ‘danken’? Het werkwoord dat Paulus hier gebruikt, beeldt een innige band uit: blij zijn met het feit dat we ons met elkaar verbonden weten in en door onze Heer.

Het wonderlijke is dat dit niet inhoudt dat we blij zijn dat we zo veel aan elkaar hebben, maar dat we er voor elkaar mogen zíjn. Want dit werkwoord houdt ook in: de instelling om iemand in een gevaarlijke situatie te beschermen. Nu zijn we, zoals de Bijbel ons leert, voortdurend in een gevaarlijke situatie, want Petrus zegt: Wordt nuchter en waakzaam. Uw tegenpartij, de duivel, gaat rond als een brullende leeuw, zoekende wie hij zal verslinden (1 Petrus 5:8). In dit besef willen zij daarom de Gemeente te Tessalonica ‘gedenken’. Dat betekent: tijd ervoor nemen om aan hen te denken, opmerkzaam te zijn, te waken over.

Paulus zegt hier dus zoiets als dat zij, telkens wanneer zij samenkomen op een plaats van gebed, hun aandacht wijden aan, opmerkzaam zijn op de gemeente te Tessalonica. En dat zij dan een dankbaar gevoel krijgen, dat God hen in de gelegenheid gesteld heeft om in de bres te staan voor deze mensen, hen voortdurend ‘de voeten te willen wassen’ (Joh.13:14,15), zodat de boze geen vat op hen kan hebben.

Als we zo onze tafeltekst deze week biddend opzeggen, dan bidden we dus om een waakzame ziel voor elkaar en voor allen die allerwegen de Naam van onze Here Jezus aanroepen. Dan staan we open voor het ontvangen van een waakzaam priesterhart…

Zo zegt de HERE, uw Verlosser, de Heilige Israëls: Ik ben de HERE, uw God, die u leert, opdat het u welga; die u de weg doet betreden, die gij moet gaan.

Jesaja 48:17

De tafeltekst staat ingebed tussen twee heel belangrijke zinnen. De tekst wordt voorafgegaan door: En nu heeft de Here HERE mij met zijn Geest gezonden: Het is dus niet Jesaja die hier spreekt, maar God Zelf! Hij maakt Zich aan Zijn volk bekend als: de HERE, uw God. Dat kan misschien uit het Hebreeuws het beste vertaald worden met: Het hoogste gezag, Die er altijd voor jullie wil zijn.

De tekst wordt vervolgd met vers 18:  Och, dat gij naar mijn geboden luisterdet; dan zou uw vrede zijn als een rivier en uw gerechtigheid als de golven der zee; … Dit is een smeekbede van God aan Zijn kinderen… Als we dit tot ons laten doordringen, wat wordt deze bijbeltekst dan een bewogen, liefdevol woord van God aan Zijn kinderen. Alleen in dit besef komt onze tafeltekst pas tot zijn volle recht!

Nu halen we de woorden even uit elkaar: Zo zegt de HERE, . . .   Ik ben de HERE, uw Verlosser, de Heilige Israëls, uw God, … Laten we altijd goed opmerken wanneer HERE met hoofdletters staat geschreven. Want dat betekent heel wat anders dan Here. In de zin voorafgaande aan onze tekst staan deze twee woorden achter elkaar: En nu heeft de Here HERE mij met zijn Geest gezonden: Het eerste woord Here betekent eenvoudigweg: meester, maar het tweede woord HERE is de heiligste eigennaam van God, die de betekenis heeft: Ik zal er altijd voor jullie zijn.

Als we weer teruggaan naar ‘het uit elkaar gehaalde zinnetje’, dan staat daar dus: Zo zegt Degene, Die er altijd voor jullie wil zijn, . . . Ik ben Degene Die er altijd voor jullie zal zijn, jullie Verlosser, Degene, Die Zich heeft afgezonderd voor Zijn volk, jullie hoogste gezag: Ik onderwijs jullie. Dit onderwijs van God is niet als van een professor aan studenten. Het ‘onderwijzen’ van God heeft te maken met: oefenen, gewennen, vertrouwd doen zijn. Dit wijst op een enorme betrokkenheid van de leraar bij zijn leerling…  En Hij rust niet tot het ons ‘welgaat’: tot het baat heeft gebracht, we iets bereikt hebben, we ‘beter af’ zijn.

Zijn onderwijs is dus pas voltooid als Hij tot Zijn doel met ons is gekomen: dat wij met Hem wandelen op Zijn wegen, als Henoch, als Noach, als Jezus… En dat ‘wandelen’ is de mooiste vertaling voor ‘moet gaan’, waar de tafeltekst van deze week mee eindigt. Want dat ‘moet gaan’, heeft niets te maken met dwang, met moeten, maar met ‘mogen’. Wonderlijk is het dat dit werkwoord vertaald wordt in de Bijbel met: ‘sterven’, maar net zo goed ook met ‘leven’, met ‘levenswijze’, manier van leven dus. We moeten immers eerst sterven aan alle eigen gedoe om tot werkelijk leven te komen!

Als we de tafeltekst lezen, dan worden we eraan herinnerd, dat God niet ophoudt om ons mee te nemen op Zijn wegen, niet rust totdat we gewoon met Hem wandelen, al de dagen van ons leven, luisterend naar Zijn stem. Dit komt zo duidelijk naar voren in de uitroep van God, die op onze tekst volgt: Och, dat gij naar mijn geboden luisterdet; … Want Zijn wegen leren we nooit te bewandelen door studie, maar door te luisteren naar Zijn stem!

En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus.                      

Filippenzen 4:7

Bovengenoemde Bijbeltekst is een vervolg op onze tafeltekst van enkele weken geleden: Verblijdt u in de Here te allen tijde! Wederom zal ik zeggen: verblijdt u! Vers 7 is een sluitstuk van wat daarvoor geschreven staat: Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend. De Here is nabij. Weest in geen ding bezorgd, maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. We hebben alle reden om ons in Hem te verblijden: we zijn schoon gewassen in het bloed van het Lam. Laten we ons dus verheugen in Hem en … onder alle omstandigheden. Dan leven we waardig en gelukkig en is er geen enkele reden meer – zo die er ooit was – om niet vriendelijk te zijn voor alle mensen.

Het woord ‘vriendelijkheid’ kan ook vertaald worden met ‘mildheid’. Dat past hier wel beter. Want waar wij dieper mogen gaan beseffen wat het is om alleen uit genade te leven, daar wordt ons hart mild voor alle mensen om ons heen, ook als die dit geheimenis van Gods genade nog niet hebben leren kennen… Onbezorgd en met een biddend hart mogen we dus altijd vooruit blikken. Onbevangen en gelukkig, mild en verwachtingsvol voor alle mensen om ons heen.

Deze gezindheid is voorwaarde waardoor onze tafeltekst in vervulling kan gaan: alle dagen van ons leven.

Vandaar dat onze tafeltekst begint met het woordje ‘en’.  Ja, dan zal de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, die dus niet te bevatten is, onze harten en onze gedachten ‘behoeden’. Dit werkwoord ‘behoeden’ betekent eigenlijk: gewapend bewaken, beschermen door te bewaken. De wapenen worden in de hierboven genoemde verzen genoemd. Maar al deze wapenen zijn pas krachtig, als we beseffen dat deze wapens er alleen maar zijn in het heel eenvoudig schuilen bij onze levende Here. Vandaar dat onze tafeltekst eindigt met dat waar het eigenlijk allemaal om gaat: in Christus Jezus!

Gelooft in het licht zolang gij het licht hebt, opdat gij kinderen des lichts moogt zijn. 

Johannes 12:36

In deze kerstweek een tekst over het Licht. De tafeltekst mag een Woord zijn voor de hele week, om te overdenken en op ons te laten inwerken. Het is goed om iedere week weer de moeite te nemen het gedeelte, waarin de tafeltekst staat, in z’n geheel te lezen. Wat een prachtige, heilige woorden van Jezus! Dan klinkt de tafeltekst des te dieper tot ons door:

Gelooft in het licht . . .

Geloven is: je vertrouwen stellen in.

Naarmate het licht van God onze harten doordringt, gaan we beseffen hoe we vervreemd zijn van de grote vreugde waarmee de engelen de geboorte van Jezus, in de stal van Bethlehem, aan de herders aangekondigd hebben. Het was alsof een ingehouden adem eindelijk werd uitgeblazen: Hoe lang hebben de overheden en machten in de Hemelse gewesten uitgezien naar dit moment. En zij niet alleen! De grote profeet Jesaja heeft, ruim 600 jaren voor de engelen hun lied zongen in Efrata’s velden, hartverwarmende woorden gesproken over de komst van de Messias:

Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op zijn schouder en men noemt hem Wonderbare Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst (Jesaja 9:5).

In het vers vóór onze tafeltekst, zegt Jezus: Wandelt, terwijl gij het licht hebt. Wandelen kan ook vertaald worden met: voortgang maken; goed gebruik maken van gelegenheden. Jezus zegt hier, dat we goed gebruik moeten maken van het licht, zolang het er is, opdat we niet door de duisternis overvallen worden. Jezus zegt hier verder, dat iedereen die door de duisternis overvallen wordt, niet weet waar hij naar toe gaat.

Maar degene die zich laat bepalen door het Licht dat in deze wereld verschenen is: Jezus Christus, laat zich meer en meer door Hem bepalen en gaat verstaan wat hem wacht. Wie in het licht wandelt gelijk Hij in het licht is, wordt toekomstgericht en verdraagt het niet langer om in de duisternis, in de uitzichtloosheid rond te dolen.

Wie in het licht wandelt, leeft vanuit de realiteit van het Licht. En in die realiteit ga je in het Licht ‘geloven’. Dat wil zeggen, dan ga je je vertrouwen stellen in het Licht. Jezus zegt niet voor niets:

Ik ben het Licht der wereld (Johannes 8:12).

Het is goed om er ook nog aan te denken dat ‘kinderen des lichts’ eigenlijk meer betekent: zonen des Lichts; nakomelingen van het Licht. Het woord ‘licht’ houdt veel meer in dan slechts een ‘lamp’ of een ‘ster’ zijn. Het woord ‘licht’ is ontstaan uit twee woorden die iets weergeven van: het uiten, bekendmaken van je wezen, van je innerlijk…

De tafeltekst voor deze week roept ons op om ons vertrouwen te gaan stellen in Hem, die Zijn wezen aan ons bekend wil maken, opdat we zullen zijn als Hij in deze wereld: Goddelijk licht in de uitzichtloosheid van de duisternis van deze wereld. Dit laatste is de diepste betekenis van: opdat gij kinderen des lichts moogt zijn.

Laat die gezindheid bij u zijn, welke ook in Christus Jezus was, die, in de gestalte Gods zijnde, het Gode gelijk zijn niet als een roof heeft geacht, maar Zichzelf ontledigd heeft, en de gestalte van een dienstknecht heeft aangenomen, en aan de mensen gelijk geworden is.

Filippenzen 2:5,6 en 7

In onze voorbereidingen op het kerstfeest, een tekst over de gezindheid van Jezus. Wat is het een indrukwekkende uitnodiging voor ons allemaal om in de voetstappen van onze Heer te mogen gaan. Zijn als Hij in deze wereld, zoals de apostel Johannes het ons zegt:

Hierin is de liefde bij ons volmaakt geworden, dat wij vrijmoedigheid hebben op de dag des oordeels, want gelijk Hij is, zijn ook wij in deze wereld (1 Joh.4:17).

Ja, onze tafeltekst roept ons op om in de gezindheid van een volmaakte liefde in deze wereld te leven voor alle mensen om ons heen. God wil dat alle mensen behouden worden staat in de Bijbel: God, onze Heiland, die wil, dat alle mensen behouden worden en tot erkentenis der waarheid komen (1Tim. 2:3,4). Als wij God gaan lief krijgen met heel ons hart, met heel onze ziel en met geheel onze kracht, zoals Mozes het volk Israël leerde (Deut. 6:5), dan kunnen we het niet langer verdragen dat onze naasten geen deel hebben aan de behoudenis die in Christus is.

Trouwens, dat is toch ook de centrale boodschap van Christus geboorte?! Niet hoog verheven, maar nederig en klein, geboren in een stal . . . Dat beeldt die wonderlijke gezindheid op zo’n schitterende wijze uit. Als de rijke inhoud van onze tafeltekst tot ons gaat door dringen, dan wordt het kerstfeest dit jaar een vernieuwingsfeest, een feest waarin deze goddelijke gezindheid gestalte mag gaan krijgen in ons leven, waardoor ons leven werkelijk vruchtdragend gaat worden voor Zijn komende Rijk.

Dan stellen we ons huis en leven open voor de naaste, niet sociaal-christelijk, maar werkelijk bewogen en verlangend om, net als Jezus, ons leven te delen met die naaste. Dit kan alleen, net als Jezus, als we aan de naaste ‘gelijk worden’, ja zelfs werkelijk dienstbaar worden. Dan dienen we de ander alleen waar deze werkelijk mee gediend wil worden.

Als we voor onze omgeving een ruimte scheppen waar iedereen zich veilig voelt, dan zullen we verbaasd staan waar de ander mee gediend wil worden. Want dan zal zo onbevangen de schoonheid van het leven in Christus van ons uitstralen, zonder het als zodanig te benoemen, dat de ander daar naar gaat verlangen.

Als dat op een of andere manier tot werkelijkheid gaat worden, dan zal Kerst dit jaar echt het geboortefeest van Christus worden, niet alleen voor ons, maar voor heel veel mensen om ons heen.

Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.

Johannes 3:16

Deze keer een tekst over de komst van de Messias. Deze tekst kan ons helpen om ons voor te bereiden op dit komende kerstfeest.

De liefde waarmee God de wereld heeft liefgehad, is het beste te omschrijven met: welkom heten, gesteld zijn op. Wat is het goed om te bedenken dat God alle mensen van de hele wereld ‘welkom heet’, omdat Hij ‘op hen gesteld is’. Dat met ‘wereld’ alle mensen die op aarde leven bedoeld worden, is wel duidelijk, want het woord wereld, ‘kosmos’ in het Grieks, betekent: de bewoners van de aarde. Dit woord is afgeleid van een werkwoord wat betekent: terugkrijgen wat vroeger eigendom was.

Wat prachtig om daar over door te denken! God heet dus de mensen welkom, die voorheen Zijn eigendom waren, maar die hun eigen weg zijn gegaan. Hij roept ze terug in Zijn armen door Jezus Christus, die de verzoening tot stand heeft gebracht tussen God en ons, eigenwijze mensen. God is hierbij de grote Initiatiefnemer, want er staat dat Hij zijn Zoon gegeven heeft.

Het woord ‘zoon’ is een weids begrip in de Bijbel. Het betekent in de eerste plaats: nakomeling van mensen. Een nakomeling is iemand die lijkt op degene uit wie hij is voortgekomen. Daarom betekent ‘zoon’ vooral ook ‘beelddrager’. God heeft dus iemand gezonden op aarde die een Beeld van de Vader is:

Deze, de afstraling zijner heerlijkheid en de afdruk van zijn wezen, die alle dingen draagt door het woord zijner kracht, heeft, na de reiniging der zonden tot stand gebracht te hebben, Zich gezet aan de rechterhand van de majesteit in den hoge. (Hebreeën 1:3).

Zo beschrijft de schrijver van de Hebreeënbrief onze Heer. Jezus Zelf zegt: Wie Mij gezien heeft, heeft de Vader gezien (Joh.14:9).

God heeft ons in Jezus van Nazareth de afstraling zijner heerlijkheid en de afdruk van zijn wezen ‘gegeven’. Dit ‘gegeven’ is niet iets vrijblijvends, want het betekent: tot zijn voordeel iemand iets geven om in zijn belangen te voorzien.

Dan gaat onze tafeltekst verder met: opdat eenieder, die in Hem gelooft . . .  Wat heeft het werkwoord ‘geloven’ een diepe en ingrijpende betekenis. Het is heel wat anders dan ons: ‘ik geloof van wel’, want daar betekent geloven: niet zeker weten. Nee, het Bijbelse geloven betekent: ‘je vertrouwen schenken aan’, ‘je toevertrouwen aan’. Als we dit ‘geschenk’ van God gaan verstaan als iets wat veel meer is dan een ‘oplossing van een probleem’, waardoor we in de hemel kunnen komen, dan gaat Zijn aanbod zo eindeloos meer worden dan slechts een weg daar naartoe; het is een uitnodiging om verwonderd te raken van wie Hij is. Dan zullen we Hem leren kennen en daardoor worden we bereid om ons aan Hem toe te vertrouwen.

In het ons gaan toevertrouwen aan onze Here komt een radicaal einde aan het eindeloos ronddolen in ons eigen denken. Dan gaan we ervaren hoe Hij ons doet opstaan uit de verlorenheid: uit de ondergang, het verderf, de dood, de uitzichtloosheid van deze wereld en ons plaatst in het Goddelijke perspectief van ‘leven’: echt leven, genieten, fris, sterk, daadkrachtig zijn. En dat niet heel spaarzaam, zo af en toe, maar ‘eeuwig’; dit wil volgens het woordenboek zeggen: zonder begin en einde, dat wat altijd geweest is en altijd zal zijn.

Als dit gestalte gaat krijgen in ons dagelijks leven, dan zal dit kerstfeest echt het geboortefeest van Jezus worden, niet alleen voor ons, maar voor heel veel mensen om ons heen.

Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op zijn schouder en men noemt hem Wonderbare Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst.

Jesaja 9:5

We bereiden ons voor op het Kerstfeest. Daarom deze week een tekst over de Vredevorst. Deze heilige woorden van de profeet zijn een bemoediging en vertroosting voor miljoenen mensen geweest. En telkens waren er weer profeten die deze blijde verwachting aanvuurden.

Hoe hartverwarmend klinken de woorden van de grote profeet Jesaja, ruim 600 jaren voor de engelen hun lied zongen in Efrata’s velden: Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op zijn schouder en men noemt hem Wonderbare Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst (Jesaja 9:5).

Ook Simeon verwachtte de vertroosting van Israël. Hoe kwam het dat hij de vertroosting van Israël verwachtte? Zou het komen omdat hij, door het Woord van God, gericht werd op de beloften van God? Simeon was een oud man, maar hij wandelde daadwerkelijk met God, want God sprak tot hem. Wat een rijke belofte ontving Simeon in zijn wandel met God: En hem was door de Heilige Geest een godsspraak gegeven, dat hij de dood niet zou zien, eer hij de Christus des Heren gezien had (Lukas 2:26).

En, gelukkig, hij was niet de enige gelovige in Jeruzalem. Daar was ook een Hanna, van wie geschreven staat: Ook was daar Hanna, een profetes. Zij was op hoge leeftijd gekomen, nadat zij met haar man na haar huwelijksdag zeven jaren had geleefd, en nu was zij weduwe, ongeveer vierentachtig jaar oud, en zij diende God onafgebroken in de tempel, met vasten en bidden, nacht en dag (Lukas 2:36).

Hoe komt het toch dat wij die onderstreepte regel zo onbelangrijk vinden, alsof het er gewoon voor niets staat…? Maken we ons van deze woorden af met de gedachte dat er nu geen tempel meer bestaat?

Als we deze woorden lezen, laten we dan bidden tot God dat wij, net als Hanna, dag en nacht met vasten en bidden mogen leren verkeren in het huis van God… En wie echt en eenvoudig wandelt met God, zoals Abraham, zoals Simeon, zoals Hanna …, die ervaart de vervulling van de belofte van God. Hij zal ons namelijk tot de volle waarheid leiden door Zijn Geest: Doch wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot de volle waarheid (Johannes 16:13).

Gods Geest leidde Simeon en Hanna in de weg van de volle waarheid. Hij bracht hen, heel praktisch, naar de tempel, toen Maria met haar Zoon daar binnenging ‘om met Jezus te doen overeenkomstig de wet’. Dat is wat we noemen: Bijbels realisme. En die realiteit, die volle waarheid, ging verder. Want toen Simeon zijn profetische woorden gesproken had, toen loofde Hanna God ‘en sprak over Hem tot allen, die voor Jeruzalem verlossing verwachtten.’ Als wij vanuit deze gezindheid leven, zullen we zijn als Hij in deze wereld: Goddelijk licht in de uitzichtloosheid van de duisternis van deze wereld.

En zij trokken de schepen op het land en lieten alles achter en volgden Hem.

Lukas 5:11

We leven in een steeds meer verzakelijkte wereld, waarin de angst regeert en de liefde meer en meer verkilt, tenminste, de Liefde waar de Bijbel van spreekt. De Liefde waarvan getuigd wordt in de Bijbel zegt: ik wil wat voor je betekenen. De liefde van deze wereld zégt misschien hetzelfde, maar bedoelt: ik heb wat aan je … De tekenen van deze tijd wijzen erop dat we in het laatste uur leven.

Jezus zegt over ‘het laatste uur’:… omdat de wetsverachting toeneemt, zal de liefde van de meesten verkillen (Matt. 24:12). Wetsverachting betekent zoiets als: in een toestand verkeren zonder ‘wet’, óf er onbekend mee zijn, óf door schending ervan. Het Hebreeuwse woord Thora is afgeleid van een werkwoord dat veel betekenissen kan hebben, maar het meest nabij is de betekenis van ‘aanwijzing geven’, ‘richting geven’ en ‘neerstromen van regen’. Thora betekent dus vooral heenwijzen naar het leven (regen is voor de Bijbelse – vaak zo droge – wereld het symbool van leven).

In de dagen van de Here Jezus was er veel sprake van wetsverachting in Bijbelse zin: Men praatte graag óver de woorden van God, maar het luisteren naar Zijn stem, Zijn spreken, verwierp men … anders hadden de vromen van die dagen immers het Levende Woord van God, Jezus van Nazareth niet gekruisigd? Gelukkig waren er in die dagen nog mensen, die zich niet konden vinden in de godsdienstige rituelen, maar echt hunkerden naar het Woord van God. Ook in deze tijd merken we dat er weer meer honger naar Gods woord komt. Dan raken de woorden van Samuël ook ons leven.: ‘Heeft de HERE evenzeer welgevallen aan brandoffers en slachtoffers als aan horen naar des HEREN stem? Zie, gehoorzamen is beter dan slachtoffers, luisteren beter dan het vette der rammen.’ (1 Samuël 15:22)

De gelovigen in Jezus’ tijd herkenden in de Zoon van de timmerman de, door God beloofde, Messias. Zij dronken Zijn Woorden op: Woorden van eeuwig leven: Here, tot wie zullen wij heengaan? Gij hebt woorden van eeuwig leven; (Joh.6:68). Wie de Woorden van Eeuwig Leven verstaat, wordt tot een nieuwe schepping! Wie het levende Woord van God verstaat wordt losgemaakt van het tijdgebonden denken. Dat wil zeggen: hij wordt er niet meer door bepaald, maar door een vernieuwend denken, dat God schenkt aan degenen, die Hem zoeken.

Dan wordt ineens alles anders: Want bij U is de bron des levens, in uw licht zien wij het licht (Psalm 36:10). Misschien dat bovengenoemde tafeltekst dan ook meer tot ons gaat spreken: En zij trokken de schepen op het land en lieten alles achter en volgden Hem. Want dit ‘alles achter laten’ geeft die totale verandering weer, die er is in de ontmoeting met, in de openbaring van, de levende Here. ‘Alles achter laten’ betekent ook: niet langer vasthouden, niet bepalend doen zijn. Hierdoor worden alle eigen ‘zekerheden’, onze vertrouwde gedachtenpatronen en alles wat de wereld ons biedt, volkomen onbelangrijk, ja storend. Het kan ons leven dan niet verder meer bepalen. Want wie Jezus leert kennen zoals Hij werkelijk is, krijgt deel aan Zijn komende Rijk.

Verblijdt u in de Here te allen tijde! Wederom zal ik zeggen: Verblijdt u!

Filippenzen 4:4

 Paulus schrijft in zijn brief aan de gemeente te Galaten, dat blijdschap een vrucht is van de Heilige Geest:

Maar de vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing (Gal.5:22).

Natuurlijk gaat het hier niet om blij doen, maar blij zijn. Het werkwoord ‘verblijden’, in de grondtekst, heeft een prachtige betekenis: zich verheugen, blij zijn, maar ook: het goed hebben, gedijen. Het zijn een beetje verschillende betekenissen, maar die hebben toch wel veel met elkaar te maken.

Want als we ons echt verheugen, dan zullen we het goed hebben, dan zullen we gedijen, ons gezond ontplooien. Veel ziekte is het gevolg van gebrek aan innerlijke vreugde. Het gaat natuurlijk vooral om de innerlijke vreugde, vreugde die van binnenuit opborrelt, niet omdat het zo hoort, maar verrassend: een vrucht van de Geest dus.

Die spontane vreugde zit ook als het ware opgesloten in dit Griekse werkwoord verblijden, want er is nóg een betekenis voor dit werkwoord: Hallo zeggen en groeten (bij de aanhef van een brief). We zouden de tafeltekst van deze week dus ook anders kunnen zeggen:

Zeg altijd ‘Hallo’ tegen de Here, wederom zal ik zeggen: doe de groeten.

‘Hallo’ zeg je tegen iemand bij een ontmoeting . . .  Als we de tekst opzeggen, dan is het goed om je af te vragen of je de Here al tegen bent gekomen, deze dag. En niet alleen tegen gekomen – we mogen immers Zijn aanwezigheid altijd veronderstellen – maar ook gegroet, ‘Hallo’ tegen Hem gezegd.

Om het een beetje Bijbelser te zeggen: ‘Ken Hem in al je wegen’, want als je dat doet, dan springt je hart op van spontane blijdschap. Dit geeft doel en zin aan al je denken en doen van iedere dag. De tafeltekst voor deze week is niet zo moeilijk om met elkaar op te zeggen. Het is heel wat anders als we deze oproep serieus willen nemen!

Verblijdt u! is dus de opdracht. En dat niet alleen voor deze week, dit geldt ook voor het nieuwe jaar dat we ingaan, én voor heel ons leven.

Weest in geen ding bezorgd, maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus.

Filippenzen 4:6,7

De tafeltekst begint met een tegenstelling: ‘bezorgd zijn in verband met onze wensen’ en ‘onze wensen bekend maken bij God’. Paulus zegt hier heel radicaal: weest in niets bezorgd . . .  Het werkwoord ‘bezorgd zijn’ heeft veel betekenissen, zoals: ’in beslag genomen worden door’, ‘door zorgen gekweld zijn’. Kortom, het heeft te maken met een zelfstandig naamwoord dat de betekenis heeft van: zorg, verdriet.

Dit staat lijnrecht tegenover wat achter het woordje ‘maar’ vermeld staat: maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. Ieder mens weet heel goed wat ‘angst, zorg en verdriet’ betekent, maar er zijn weinig mensen die het geheimenis zijn gaan verstaan van de gelukkige woorden van Paulus! Wensen zijn meestal onvervulde verlangens, maar Paulus weet dat, als we echt bij God schuilen, er verlangens en wensen geboren worden, die ons hoopvol en verlangend doen uitzien naar de vervulling ervan. Want Paulus spreekt hier beslist niet over wensen die uit onvrede geboren zijn, maar wensen die ontstaan zijn vanuit het werkelijke leven met Hem!

Zulke wensen, die ontstaan vanuit een wandel met de Levende Here, zijn niet los te denken van Hem die deze verlangens gewekt heeft. En in het ‘gesprek’ met Hem worden deze wensen, deze verlangens alleen maar duidelijker omlijnd. Dat is nu precies wat Paulus bedoelt met ‘laten bekend worden’ bij God. Dit werkwoord zouden we ook kunnen vertalen met: grondig kennis hebben van. Het heeft te maken met: eens willend worden met God. Dus: het samen eens zijn. Dit eenswillend worden met God ontstaat door gebed, smeking en dankzegging.

Het woord ‘gebed’ heeft in de taal van het Nieuwe Testament nog een andere betekenis, nl. ‘gebedsplaats’. Dit was een plek, vaak in de open lucht, waar mensen (Joden) samen kwamen om te bidden. Hierdoor kunnen we gaan verstaan dat werkelijk bidden een zaak is van de Gemeente, die samenkomt op een afgesproken plaats om God te aanbidden, zodat – in de zo ontstane aanwezigheid van God – we eens willend worden met Hem, die heilige verlangens in ons gewekt heeft, waardoor we meer en meer weten wat ons wacht . . .

Maar dan wordt ook het 7e vers duidelijk: En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus. Ja, want dan komt ‘de vrede Gods’ over ons. Het woord ‘vrede’ betekent in de eerste plaats: vrijheid van de verwoestende invloed van oorlog. Ook betekent het: de toestand van rust in de ziel.

We zingen in een lied: ‘wij weten wat ons wacht’. . .  En Jezus heeft gezegd: … doch wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot de volle waarheid; want Hij zal niet uit Zichzelf spreken, maar al wat Hij hoort, zal Hij spreken en de toekomst zal Hij u verkondigen (Johannes 16:13). Dat is de toekomst die in Zijn handen is en waarvoor Hij ons de toerusting geeft om daar aan mee te bouwen.

Dat geeft de vrede ‘die alle verstand te boven gaat’. Het woord ‘verstand’ heeft hier de betekenis van: het vermogen om tot geestelijke waarheid te komen. Dit -met elkaar- verkeren met God, geeft ons het vermogen om tot de ‘Eeuwige Waarheid’ (we zouden dit een naam van God kunnen noemen), te komen. Dan raken we vertrouwd met het denken als hemelburgers (Fil.3:20), die nauwelijks de Eeuwige Waarheid kunnen verstaan, maar wel kunnen aanbidden!

En die aanbidding komt als we gelukkig worden met de beleving dat deze eeuwige waarheid zelfs ons ‘geestelijk denkvermogen’ te boven gaat: overtreft, boven alles uitsteekt. Dan komt de ‘vrede’ waar we al over spraken. Dat is de vrede die ontstaat als onze ziel tot rust komt ‘in Hem’. Dan worden onze gedachten niet meer verontrust door de denkpatronen en complottheorieën van deze wereld, maar komen onze gedachten onder de hoede van God. Dit werkwoord ‘behoeden’ in het 7e vers wordt bij de Joden gebruikt om uit te drukken dat onze gedachtewereld onder de heerschappij van de wet van Mozes is gekomen.

Hoeveel meer zal de vrede Gods onze gedachten tot rust brengen als Zijn volle openbaring ons wensenpatroon bepalen gaat en we bruikbaar ingeschakeld gaan worden in Zijn komende Rijk?!

Want de HERE zelf zal vóór u uit trekken, Hij zelf zal met u zijn, Hij zal u niet begeven en u niet verlaten; vrees niet en word niet verschrikt.

Deuteronomium 31:8

De tafeltekst van deze week komt uit het laatste gedeelte van de vijf boeken van Mozes. Mozes is dan honderd en twintig jaar oud. Van zichzelf zegt hij: ‘ik kan niet meer uitgaan of ingaan’ (Deut. 31:2). Hij weet dat hij het beloofde land niet zal ingaan. Dit is niet omdat hij daarvoor te oud is, maar omdat hij tegen God gezondigd heeft door voor de tweede maal de Rots te slaan:

• Exodus 17:6 Zie, Ik zal daar vóór u op de rots bij Horeb staan; dan zult gij op de rots slaan en daaruit zal water te voorschijn komen, zodat het volk kan drinken.
• Numeri 20:8 Neem de staf en laat de vergadering samenkomen, gij en uw broeder Aäron; spreek dan in hun tegenwoordigheid tot de rots, dan zal zij haar water geven.

Omdat Mozes, de ‘zachtmoedigste van alle mensen’ (Num.12:3) ook de tweede keer op de rots sloeg, bedierf hij daarmee de geweldige profetische waarheid dat de Rots (Jezus Christus) ten tweede male niet als de Lijdende Knecht zou komen, maar als de Koning der koningen.

Mozes heeft in zijn leven telkens weer ervaren, dat God niet een God van verre is, maar dat Hij Zelf met de zijnen optrekt: En Mozes zeide tot Hem: Indien Gij zelf niet medegaat, doe ons vanhier niet optrekken (Exodus 33:15). Deze levenservaring geeft hij aan het volk Israël mee als zij, zonder hem, verder moeten trekken, het Beloofde Land in.

Wat hebben ook wij het nodig te beleven dat God ons niet ‘afscheept’ met mooie leefregels en wij dan maar moeten zien daar wat van terecht te brengen. Nee, ook voor ons geldt, dat God ons Zijn Woord heeft gegeven als een richtsnoer voor het leven van elke dag, maar dat wij daar niets van terecht zullen brengen, tenzij wij beleven dat Hij Zelf met ons mee trekt naar Zijn toekomst.

Hij zal ons niet begeven: niet aan ons lot overlaten. Hij zal ons niet verlaten: niet eenzaam achterlaten op de weg. Als het er soms op lijkt dat God ver weg is en de hemel als van koper is, vrees dan niet: laat je dan niet afschrikken door wat je onderweg tegenkomt. En laat je nooit ontmoedigen, niet door het wereldgebeuren, niet door eigen falen of wat dan ook, omdat je het immers zelf ervaren hebt: ‘Want de HERE Zelf zal vóór u uit trekken, Hij Zelf zal met u zijn, Hij zal u niet begeven en u niet verlaten; vrees niet en word niet verschrikt.’